Her insanın ''artık yeter'' dediği bir nokta vardır. O noktadan sonra ne hatır kalır ne sabır.

Aslında bazen aklım almıyor. Nasıl olur da bir insan hiç tanımadığı insanları kendinden daha çok düşünür. Sonuçta insan dediğin kendinden başka bir şey bilmez ki düşünsün ötekini, varsa yoksa kendi derdi, kendi acısı, kendi zevki, hadi bilemedin bir de anası babası, çoluğu çocuğu, eşi. Ama daha adını bilmediği bir başkasını, ya da kendinden binlerce kilometre uzakta yaşayanı, dip dibe yaşasa bile olmayanı niye düşünür ki insan. Niye kıymet verir ki, hiç bilmediği birine, o ne ne ki? Dimi? Sana ne elalemden..

Ama bazısı işte bir tuhaf oluyor. Diyor ki ne kadar insan varsa bu dünyada hepsinin derdi benim derdim. Hatta bilse de kimsenin onun düşündüğü yok, o yine de inatla hepsini düşünüyor. Sonra da ne oluyor? Bir gece tanımadığı birileri kapısına dayanıp çekiyor tetiği. Halbu ki bu dünyada çoğu cinayette katil kurbanı şahsen tanıyordur dimi? Ama işte ne zamanki insan tanımadığı birilerini düşünmeye başlıyor katili de hiç tanımadığı birileri oluyor.

Boşuna demiyorlar faili meçhul diye. Çünkü kurban tanımıyor ki katili. Katil desen o da kurbanı tanımıyor. Al buyur bir meçhul. Ee yüklersen koca gemiyi bu kadar meçhulle nereye gidecek başka. Sen ben hepimiz içinde anca gideriz meçhulün dibine..

Hayat o kadar hızlı akıp gidiyor ki, insan hiçbir şeyin farkına varamıyor.

Ama ne zaman ki yaşlanıyor, etrafına verdiği zararları yavaş yavaş hatırlamaya başlıyor. Sonrada diyor ki ''şimdiki aklım olsa hayatta yapmam'' diyor da ne fayda.. Mesela ben biliyorum ki bin defa da doğsam bin defa da pişman olurum doğduğuma..

Belki de can yakmak için gelmişimdir bu dünyaya. Bi' de pişman olmak için... Gerisi de biraz tango, biraz palavra...